Ludwik Lewin (ur. 12 sierpnia 1944 w Namanganie w Uzbeckiej SRR) – polski dziennikarz i poeta. Od 1967 roku mieszka w Paryżu.
Syn Stanisława, inżyniera ceramika, zajmującego się także ekonometrią oraz Sabiny z Zylberbergów, historyka pedagogii.
Przyjechał w 1946 r. do Polski, gdy jego rodzice, którzy w 1939 znaleźli się pod okupacją sowiecką, powrócili do Warszawy. Ukończył XIV Liceum Ogólnokształcące w Warszawie (wówczas im. Gottwalda, obecnie znów im. Staszica), maturę zdał w 1961 r. Podjął naukę na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego i ukończył studia w 1967 r. W latach 1965-1967 studiował reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi.
Od 1967 roku mieszka we Francji, dokąd wyjechał po wojnie sześciodniowej, która dla PZPR stała się pretekstem do wszczęcia kampanii „antysyjonistycznej”. Wyprzedził niejako pomarcową (w 1968 roku), ostatnią emigrację żydowską z Polski.
Jako fotoreporter dla Agencji Keystone, „witał” sowieckie wojska w Pradze, w sierpniu 1968 r. w czasie Operacji „Dunaj”. Jako wysłannik tygodnika „Life” powrócił do Pragi po śmierci Jana Palacha, w styczniu 1969 r., kiedy to spóźniony na pogrzeb tego studenta, który podpalił się w proteście przeciw sowieckiej okupacji, odnalazł jego znajomych i zdjęcia bohatera. Przez wiele lat (od 1969 r. do 1985 r.) pracował dla RFI (francuskie radio dla zagranicy)[potrzebny przypis]. W latach 1978–1981 pracował dla francuskiego miesięcznika „Strategies”.
Z Esterą Korn był współreżyserem fabularnych filmów krótkometrażowych Personnalisez Votre Environnement (1971) i L’etape (1972) – produkcja Sofracima, Paryż.
Współpracował z wychodzącymi za granicą wydawnictwami emigracyjnymi i solidarnościowymi (1981–1989) i z Video Kontaktem Mirosława Chojeckiego (1985–1990). W 1985 roku wyjechał na tydzień do Izraela, jako kierownik produkcji filmu Jestem Żydem bo tak mi się podoba, reż. Natasza Czarmińska, operator Jarosław Sypniewski, produkcja Video Kontakt. W latach 1986–1990 był dziennikarzem polskiej sekcji BBC, a potem, przez 15 lat, jej paryskim korespondentem. Pracował także jako korespondent Życia Warszawy i Gazety Wyborczej oraz Polskiej Agencji Prasowej (PAP). Był korespondentem wojennym w Izraelu podczas I wojny w Zatoce i w Jugosławii (w sierpniu 1991 i w grudniu 1992).
Publikował swoje teksty w prasie francuskiej, między innymi w dziennikach „Le Monde” i „Le Progrès” oraz we francusko-żydowskim miesięczniku „Passages”.
W 2005 roku Telewizja Polonia przygotowała dokument o Ludwiku Lewinie pt. Moje Światy (reż. Krzysztof Kownas). W 2010 r. zasiadał w jury VII Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy. W swoim dorobku ma liczne publikacje w prasie polskiej i francuskiej. Był współpracownikiem miesięcznika „Kuchnia” oraz autorem rubryki Wina Lewina w tygodniku „Do Rzeczy”. Współpracował także z wychodzącym w Paryżu miesięcznikiem „Vector Polonii”. Obecnie jest paryskim korespondentem Polskiej Agencji Prasowej.
Poeta
Ludwik Lewin swoje wiersze zamieszczał początkowo w paryskim miesięczniku „Kontakt”, następnie w periodykach krajowych, m.in. w „Czasie Kultury” oraz w piśmie pallotynów „Nasza Rodzina”. Publikował je również w internetowym „Recogito”, pod red. ks. Marka Wittbrota. W 2004 r. został wydany jego tomik wierszy Ucieczka z Egiptu.
Na zdjęciu: Ludwik Lewin i Paweł Jocz (na planie filmu w reż. Krzysztofa Kownasa „Dwa światy)