Restauracje, kawiarnie, o jedzeniu
Wzrusza mnie truskawkowa salsa, w której truskawkom towarzyszy ostra papryczka, zwana z angielska chili. Tę potrawę odbieram jako przypomnienie pochodzenia naszych owoców i hołd, składany oceaniczno-botanicznej podróży truskawki. Powstała ona bowiem w początkach XVIII wieku jako skrzyżowanie dwóch poziomek przywiezionych z Ameryki– wirginijskiej i chilijskiej właśnie. Więcej…
Pisał Marc Augé w „Pochwale Bistra Paryskiego” (Éloge du bistrot parisien, Payot & Rivages, Paris 2015): „Bistro to teatr miasta”. Wokół bufetu, tak ja w życiu, zbierają się drżące wspomnienia, które coś tam mruczą, ale teraźniejszość się niecierpliwi i już marzy o przyszłości. W gruncie Więcej…
Męski wigor – to zaleta, ochota kobiet, to niecnota. Francuski pisarz z przełomu XIX i XX wieku, Pierre Louÿs, w często cytowanym zdaniu, wziętym z Podręcznika Układności Dla Małych Dziewczynek, dawał panienkom perfidną radę, by widząc przystojnego kawalera, unikały ruszania w te i wewte, wziętym do ust szparagiem. Więcej…
Niemal we wszystkich krajach chrześcijańskich szynka jest niezbędnym, a może nawet głównym daniem wielkanocnym. Dlaczego – pytałem znajomych mędrców? Tradycja – odpowiadali – wszystko w ten sposób załatwiając i niczego nie wyjaśniając. Co starsi a dowcipniejsi, pamiętając o poprzedzającym Święta, Wielkim Poście, przemożnym pociągiem do mięsa tłumaczyli poczesne miejsce wędlin w Wielkanocnej Niedzieli. Więcej…
Pod numerem 166 ulicy Charonne w XI dzielnicy Paryża znalazłem „atelier”, jak we Francji mówi się o warsztacie masarskim. Firma nosi tajemniczą nazwę Doumbéa. Więcej…
Pisałem dawno, dawno temu: Bieługa wyzwala we mnie cały snobizm. Królewska ossetra, w której zawierają się wszystkie kawiorowe niuanse, pozwala mi wierzyć, że ten snobizm to nie snobizm, ale katalizator odsłaniający prawdziwą arystokratyczność mej duszy. Kawioru z siewrugi nie należy jeść po biełudze, ale jedzony Więcej…
Na lunchu w trzygwiazdkowej (u Michelina!) restauracji Guy Savoy (to nazwisko właściciela i szefa, znaczy Szefa, jednego z najsłynniejszych i najlepszych kucharzy na świecie) opowiedziano dziennikarzom jak będzie wyglądało kolejne wydanie imprezy „Gout de France/Good France. Ta nazwa to kalambur francusko – angielski, gdyż pierwsza Więcej…
Szczery, szczodry, szczęśliwy. Te trzy cechy charakteryzują Jean-Luca Poujaurana. Charakteryzują nie do końca, ale człowiek to takie zwierzę, że i w trzystu tysiącach słów wszystkiego nie da się o nim powiedzieć. Jest szczęśliwy, bo czerpie ogromną satysfakcję ze swej pracy i pewnie również z tego, Więcej…
W Paryżu wyszła bogato ilustrowana książka Na stołach dyplomatów. Jej podtytuł, „Historia Francji opowiedziana poprzez jej wielkie uczty”, nie pozostawia wątpliwości, co do intencji autorów przedsięwzięcia. Więcej…
albo Słynne Słodycze w Słynnych Ustach. Dostałem francuską książkę zatytułowaną „Méert – nasi słynni smakosze”. Méert to legendarna cukiernia w Lille na północy Francji. Jej mityczne początki sięgają XVII wieku, a całkiem realne na pewno XVIII. Pięknie wydana i ilustrowana, jest to przede wszystkim książka Więcej…
Kiedy dowiedziałem się, że w Paryżu otwierają kolejną lodziarnię tej marki, to od razu wiedziałem, że o niej napiszę, bo tytuł sam mi spadał z sufitu. Nazwa firmy to nazwisko jednego z dwóch trzydziestolatków z Turynu, którzy pod wpływem „papieża slow food” Carla Petriniego, postanowili Więcej…
Kebab to jedna z najpopularniejszych potraw ulicznej kuchni. W Europie sprzedaje się więcej kebabów niż hamburgerów. Za tą ilością coś się kryje, ale niekoniecznie przechodzenie w jakość. Kiedyś lubiłem, ale mi przeszło. -Nie wiem, dlaczego od września 2001 roku nie wziąłem do ust kebabu – Więcej…
CHRISTOPHE RAOUX albo NOWOCZESNOŚĆ TRADYCJI Przekroczył już czterdziestkę, ale ma w oku figlarny błysk młodości, który zdaje się przeczyć nie tylko wiekowi, ale i funkcji. Christophe Raoux znany jest jako szef legendarnej paryskiej Café de la Paix, ale to tylko fragment jego pracy. Na swym Więcej…
Miesiąc lipiec jest dla mnie miesiącem sportu. To znaczy siadam przed telewizorem i oglądam Tour de France. Podgryzam przy okazji orzeszki, fistaszki i inne pestki, co powoduje, że po dwudziestu dniach takich wysiłków przybywa mi kilo albo i dwa. Jem za dużo, ale to naprawdę Więcej…