Restauracje, kawiarnie, o jedzeniu
W jego daniach rozpoznawalne są smaki wszystkich składników, a ich połączenie zadziwia i zachwyca. Jest on nie tylko wielkim szefem, ale i wybitnym przedsiębiorcą, oprócz admiralskiego okrętu, jakim jest paryski lokal skromnie noszący jego nazwisko, otworzył restauracje od Singapuru po Las Vegas. Nie mówiąc o trzech lokalach paryskich, które powierzył innym kucharzom. Więcej…
Wracałem z jakiejś imprezy z angielską dziennikarką Natashą Black. Gdy skręciliśmy w ulicę Bagnolet, pokazała mi narożny szyld z dziwną nazwą Lou Tíap i powiedziała oblizując się delikatnie – to naprawdę bardzo dobra knajpa. Więcej…
Gdy le Mesturet odwiedziłem z Francisem Brochetem, wybitnym specjalistą od spraw europejskich, komentatorem zgrupowania francuskich dzienników regionalnych EBRA, nie przestawaliśmy mówić o wyglądzie restauracji i o tym, co na talerzach.
Mój nowojorski kuzyn, którego też zaprowadziłem do tego bistra, położonego między Giełdą, Biblioteką Narodową i Luwrem, oczarowany był prawdziwie paryską atmosferą i autentycznością dań w le Mesturet. Więcej…
Baratin znaczy po francusku gadanie i ma wydźwięk lekko pejoratywny, bo to mówienie byle czego, mijanie się z prawdą albo wręcz próba sprzedaży Wieży Eiffela. Nie przeszkodziło to świetnej szefowej, pochodzącej z Argentyny Raquel Carenie nazwać w ten sposób swe bistro, położone w paryskiej dzielnicy Więcej…
Przechodziliśmy koło Folies Bergère, kiedy przyjaciel wskazał na narożną knajpkę – to la Boule Rouge, najlepszy kuskus w Paryżu.Kuskus jest specjalnością krajów Maghrebu, czyli północno-zachodniej Afryki, od Libii po Maroko, a może i Mauretanię. Francuzi pierwszy raz spróbowali go podbijając Algierię w roku 1830. Spróbowali Więcej…
Mały Ehrlich przez Persję dotarł wraz z andersowcami do Palestyny, gdzie jako żydowska sierota wzięty został do kibucu, uciekł stamtąd i po wielu latach i przygodach został dyrektorem najbardziej prestiżowego izraelskiego hotelu King David, tego samego w którym mieszkał prezydent Wałęsa podczas pierwszej oficjalnej wizyty w Izraelu. Wtedy jednak Ehrlicha w Ziemi Świętej już nie było. Więcej…
Malutki kraj i wielka kuchnia. Paradoks ten, podkreślany przez Libańczyków, sprawdzić można obecnością libańskich restauracji we wszystkich wielkich metropoliach, od Warszawy po Sydney. W Warszawie 12, w wielkim Sydney 44 do trzydziestu dwóch (w zależności od tego, co uznamy za przedmieście i co za restaurację, a co za kiosk). Więcej…
Hale, nazwane przez Emila Zolę brzuchem Paryża, przez wieki zaopatrywały stolicę w żywność, mobilizując do tego tysiące ludzi. Ci ludzi męcząc się ciężką pracą, robili przerwy na małe co nieco, popychane winem. A robili to u Benoit właśnie. Więcej…
Bistronomia to nie nauka zajmująca się teorią francuskiego bistra, ale moda knajpiana, od lat 90, ub. wieku ciesząca się wielkim powodzeniem wśród paryskich „bo-bu” (bohemiczni burżuje), czyli niebiednych ludzi, afiszujących się lewicowością poglądów i swobodnym trybem życia. Więcej…
Na ścianach, pomiędzy lustrami, wiszą zdjęcia ludzi, których twarze są mniej lub bardziej znane. Te bardziej to dlatego, że zdarzyło im się bywać w tym lokalu, te mniej, to z powodu nagrody literackiej Vaudeville, przyznawanej corocznie „francuskiej powieści wykazującej żywotność umysłu”, domyślam się, że jej autora. Więcej…
Za szybą, w zdobnym rzędzie wisiały błyszczące na brązowo, pieczone kaczki. Obok krzykliwą czerwienią rzucały się w oczy podłużne bryłki schabu. Obecnie takie ornamenty spotkać można w każdym chyba mieście Europy, a w Paryżu niemal na każdym rogu. Więcej…
Za zawartość talerzy odpowiedzialny jest młody, ale doświadczony już szef Romain Mahi, który układa finezyjne rymy smakowe, ale nie boi się i kontrastów, gdy łączy słodkawość z kwasotą a wędzoną słoność z lepkością tekstury risotta. Więcej…
Nie należy sądzić, by do zauważenia mikrobrowaru konieczny był mikroskop. Jeżeli wytwórnia produkuje mniej niż 100 tysięcy hektolitrów to zaliczana jest do kategorii rzemieślniczych, a jeśli nie przekracza 18 tysięcy hl to mamy do czynienia z mikrobrowarem. Więcej…
Za wybór dań odpowiedzialny był każdy z gości i żaden, począwszy ode mnie, od odpowiedzialności nie ucieka. Na zakąskę wybrałem anchois z Collioure, katalońskiego portu w departamencie Wschodnich Pirenejów. Wybrałem najpierw dlatego, że niedawno pisałem o Dinie Vierny. Często tam bywała, mieszkając u swego mistrza Aristide’a Maillola , który miał dom w pobliskim Banyuls. Oraz dlatego, że kilka dni wcześniej byłem na wystawie André Deraina, który w początku wieku pojechał do Collioure z Henri Matissem i przywiózł stamtąd wspaniałe płótna. Więcej…
Poza Paryżem Mama Shelter działa w Bordeaux, Lyonie i Marsylii, a poza Francją w Belgradzie, Los Angeles, Pradze i Rio de Janeiro. Serge Trigano powiedział mi, że wybiera się do Warszawy. Kolejny adres Mama Shelter? Więcej…
W gorące sierpniowe popołudnie przejechaliśmy przez masyw prowansalskiego Luberonu. W samochodzie były dwie inteligentne, piękne, wspaniałe panie i ja, nie prowodyr, ale projektodawca tej wycieczki. Jechaliśmy do Bastide du Laval. Więcej…
Krówki pojone są piwem, po to, żeby miały mięsko mięciutkie, soczyste i tak dobre, by jedzący myślał, że to niebo w gębie. Więcej…
[Wygrzebałem z pozaprzeszłej przeszłości, ale kawałek, choć stary wydał mi się jary, więc go Wam odgrzewam.] Czy czujesz, że zaczynam mówić z włoskim akcentem? – zwróciłem się do Ewy Gliksman, właścicielki restauracji Underground, na krakowskim Kazimierzu. Czyżby nie smakował ci mój krem czekoladowy? – pytaniem Więcej…