W jego daniach rozpoznawalne są smaki wszystkich składników, a ich połączenie zadziwia i zachwyca. Jest on nie tylko wielkim szefem, ale i wybitnym przedsiębiorcą, oprócz admiralskiego okrętu, jakim jest paryski lokal skromnie noszący jego nazwisko, otworzył restauracje od Singapuru po Las Vegas. Nie mówiąc o trzech lokalach paryskich, które powierzył innym kucharzom. Więcej…
Wracałem z jakiejś imprezy z angielską dziennikarką Natashą Black. Gdy skręciliśmy w ulicę Bagnolet, pokazała mi narożny szyld z dziwną nazwą Lou Tíap i powiedziała oblizując się delikatnie – to naprawdę bardzo dobra knajpa. Więcej…
Gdy le Mesturet odwiedziłem z Francisem Brochetem, wybitnym specjalistą od spraw europejskich, komentatorem zgrupowania francuskich dzienników regionalnych EBRA, nie przestawaliśmy mówić o wyglądzie restauracji i o tym, co na talerzach.
Mój nowojorski kuzyn, którego też zaprowadziłem do tego bistra, położonego między Giełdą, Biblioteką Narodową i Luwrem, oczarowany był prawdziwie paryską atmosferą i autentycznością dań w le Mesturet. Więcej…
Baratin znaczy po francusku gadanie i ma wydźwięk lekko pejoratywny, bo to mówienie byle czego, mijanie się z prawdą albo wręcz próba sprzedaży Wieży Eiffela. Nie przeszkodziło to świetnej szefowej, pochodzącej z Argentyny Raquel Carenie nazwać w ten sposób swe bistro, położone w paryskiej dzielnicy Więcej…
Przechodziliśmy koło Folies Bergère, kiedy przyjaciel wskazał na narożną knajpkę – to la Boule Rouge, najlepszy kuskus w Paryżu.Kuskus jest specjalnością krajów Maghrebu, czyli północno-zachodniej Afryki, od Libii po Maroko, a może i Mauretanię. Francuzi pierwszy raz spróbowali go podbijając Algierię w roku 1830. Spróbowali Więcej…
Mały Ehrlich przez Persję dotarł wraz z andersowcami do Palestyny, gdzie jako żydowska sierota wzięty został do kibucu, uciekł stamtąd i po wielu latach i przygodach został dyrektorem najbardziej prestiżowego izraelskiego hotelu King David, tego samego w którym mieszkał prezydent Wałęsa podczas pierwszej oficjalnej wizyty w Izraelu. Wtedy jednak Ehrlicha w Ziemi Świętej już nie było. Więcej…
Malutki kraj i wielka kuchnia. Paradoks ten, podkreślany przez Libańczyków, sprawdzić można obecnością libańskich restauracji we wszystkich wielkich metropoliach, od Warszawy po Sydney. W Warszawie 12, w wielkim Sydney 44 do trzydziestu dwóch (w zależności od tego, co uznamy za przedmieście i co za restaurację, a co za kiosk). Więcej…
Na Parmę opadła mgła. Widoczność zmalała do kilku metrów. Byliśmy dziećmi pijanymi we mgle. Coś do siebie mówimy, ale nasze mgliste tłumaczenia nie starczą by usprawiedliwić krótkowzroczność, z jaką wybraliśmy się w tę podróż. Więcej…
Obraz ten fascynuje mnie od dnia, kiedy jako uczeń prowincjonalnej szkoły, zobaczyłem po raz pierwszy jego reprodukcje na pocztówce, z pietyzmem przechowywanej przez nauczycielkę łaciny, przysłanej z dalekich, istniejących tylko w książkach i atlasach krajów, nie wiadomo do kogo, nie wiadomo przez kogo. Więcej…
Miłą ciekawostką dla polskiego widza jest portret młodziutkiego Paderewskiego, wykonany po pierwszym londyńskim koncercie wielkiego pianisty i przyszłego polityka. Malarz i muzyk zaprzyjaźnili się, a uroda Polaka tak zafascynowała Burne-Jonesa, że Ignacego Jana umieścił kilkakrotnie w wielkich scenach mitologicznych. Więcej…
Hale, nazwane przez Emila Zolę brzuchem Paryża, przez wieki zaopatrywały stolicę w żywność, mobilizując do tego tysiące ludzi. Ci ludzi męcząc się ciężką pracą, robili przerwy na małe co nieco, popychane winem. A robili to u Benoit właśnie. Więcej…
Bistronomia to nie nauka zajmująca się teorią francuskiego bistra, ale moda knajpiana, od lat 90, ub. wieku ciesząca się wielkim powodzeniem wśród paryskich „bo-bu” (bohemiczni burżuje), czyli niebiednych ludzi, afiszujących się lewicowością poglądów i swobodnym trybem życia. Więcej…
Artystka maluje palcami tylną powierzchnię przezroczystego tworzywa, co w jej pojęciu uwypukla grę planów, uwydatnia i odkrywa stosunek między płaszczyzną, a perspektywą. W niektórych obrazach umieszcza pionowe paski, mające wymierzać różne stopnie głębi. Więcej…
Na ścianach, pomiędzy lustrami, wiszą zdjęcia ludzi, których twarze są mniej lub bardziej znane. Te bardziej to dlatego, że zdarzyło im się bywać w tym lokalu, te mniej, to z powodu nagrody literackiej Vaudeville, przyznawanej corocznie „francuskiej powieści wykazującej żywotność umysłu”, domyślam się, że jej autora. Więcej…
Mechaniczna reprodukcja ruchu nie przekonała malarzy i jak widać na wystawie w Chantilly, studiujący pilnie poruszanie się konia Edgar Degas, z powodu fotografii nie skorygował swych obrazów. Więcej…
Śladem najbardziej chyba znanego dzieła Caillebotte’a, Ulica Paryska w Czasie Deszczu, poszedłem na plac Dubliński, między Moskiewską a Turyńską. Tu też dom stoi, jak stał, a choć na jezdni asfalt zamiast bruku, choć plac jest o wiele bardziej zagracony, bo przybyły barierki, kioski, neony, no i wszędzie stoją samochody, niewątpliwie byłem w tym samym miejscu. Więcej…
Dziś przypomnieć trzeba, że Wieńczysław Gliński to jeden z najpopularniejszych, jeśli nie najpopularniejszy aktor lat 50’, który na topie nieistniejących wtedy jeszcze rankingów, utrzymał się przez następne dwudziestolecie. Więcej…
Za szybą, w zdobnym rzędzie wisiały błyszczące na brązowo, pieczone kaczki. Obok krzykliwą czerwienią rzucały się w oczy podłużne bryłki schabu. Obecnie takie ornamenty spotkać można w każdym chyba mieście Europy, a w Paryżu niemal na każdym rogu. Więcej…