spektakle, muzea, wystawy
Obraz ten fascynuje mnie od dnia, kiedy jako uczeń prowincjonalnej szkoły, zobaczyłem po raz pierwszy jego reprodukcje na pocztówce, z pietyzmem przechowywanej przez nauczycielkę łaciny, przysłanej z dalekich, istniejących tylko w książkach i atlasach krajów, nie wiadomo do kogo, nie wiadomo przez kogo. Więcej…
Miłą ciekawostką dla polskiego widza jest portret młodziutkiego Paderewskiego, wykonany po pierwszym londyńskim koncercie wielkiego pianisty i przyszłego polityka. Malarz i muzyk zaprzyjaźnili się, a uroda Polaka tak zafascynowała Burne-Jonesa, że Ignacego Jana umieścił kilkakrotnie w wielkich scenach mitologicznych. Więcej…
Artystka maluje palcami tylną powierzchnię przezroczystego tworzywa, co w jej pojęciu uwypukla grę planów, uwydatnia i odkrywa stosunek między płaszczyzną, a perspektywą. W niektórych obrazach umieszcza pionowe paski, mające wymierzać różne stopnie głębi. Więcej…
Mechaniczna reprodukcja ruchu nie przekonała malarzy i jak widać na wystawie w Chantilly, studiujący pilnie poruszanie się konia Edgar Degas, z powodu fotografii nie skorygował swych obrazów. Więcej…
Śladem najbardziej chyba znanego dzieła Caillebotte’a, Ulica Paryska w Czasie Deszczu, poszedłem na plac Dubliński, między Moskiewską a Turyńską. Tu też dom stoi, jak stał, a choć na jezdni asfalt zamiast bruku, choć plac jest o wiele bardziej zagracony, bo przybyły barierki, kioski, neony, no i wszędzie stoją samochody, niewątpliwie byłem w tym samym miejscu. Więcej…
Dziś przypomnieć trzeba, że Wieńczysław Gliński to jeden z najpopularniejszych, jeśli nie najpopularniejszy aktor lat 50’, który na topie nieistniejących wtedy jeszcze rankingów, utrzymał się przez następne dwudziestolecie. Więcej…
Marek Tomaszewski, włączając do muzyki Chopina przeróżne rytmy klasyczne i folklorystyczne, bossa novę i swing, pokazał kolejny raz, że nie bez przyczyny uważany jest za mistrza aranżacji. Tomaszewski podbił salę nie tylko muzyką, ale i swymi dowcipnymi zapowiedziami, w których polskimi akcentami wzbogacał melodię francuszczyzny. Więcej…
Artysta Richard Bilan nie płacze nad sobą, lepiej, znajduje wywyższenie dla losu swych dziecinnych lat, gdy mówi: „byłem bezdomnym księciem w małym miasteczku”. A jego obrazy opowiadają historię zupełnie inną niż ich autor. Opowiadają zawrotnie i przewrotnie a przede wszystkim pięknie. Więcej…
Tłumy nieprzebrane podążają do Luwru, gdzie otwarto wystawę Vermeer i Mistrzowie Malarstwa Rodzajowego. Gérard Dou, Gerard ter Borch, Jan Steen, Pieter de Hooch, Gabriel Metsu, Caspar Netscher, Frans van Mieris… Powtarzając układ amsterdamskich ulic w dzielnicy bliskiej Muzeum, otoczono Jana z Delft bardzo wybitnymi, wielkimi Więcej…
Wracam z wystawy Josefa Koudelki zorganizowanej przez Clémenta Chéroux w paryskim Centrum Pompidou. Tytuł ekspozycji La Fabrique d’Exils, czyli dosłownie Wytwórnia Wygnań, nawiązuje do serii z lat 1970 i 80, które artysta nazwał Exils. Po obejrzeniu nazwałbym wystawę Fabryka Tułaczki. Ten czeski fotograf zdobył sławę Więcej…
Wspomnienie z wystawy Artura Majki w paryskiej galerii Roi Doré. Artur to pracujący od lat nad Sekwaną Polak. Wystawa zatytułowana Homo Anonimus była wysoko oceniana przez francuską publiczność. Majka przedstawia niewielkich rozmiarów, szybko wykonane szkice portretowe, wzmacniając je wielkimi powtórzeniami rysunków, umieszczonymi na ścianach metodą Więcej…
Ekspozycja w Ambasadzie Włoch w Paryżu pokazuje i tłumaczy odbytą przez Leonarda równo 500 lat temu, drogę z Rzymu do Amboise, obrazy Mistrza i uczniów oraz rzadkie dokumenty związane z jednym z największych geniuszy ludzkości. Wystawa skonstruowana jest wokół dwóch osi – podróży Leonarda i Więcej…
Paryskie Muzeum Sztuki i Historii Judaizmu pokazało twórczość Édouarda Moyse, dziewiętnastowiecznego malarza francuskiego, najważniejszego podobno przedstawiciela „izraelityzmu” – czyli tematyki żydowskiej. W izraelityzmie nie chodzi bezpośrednio o Izrael, „żyd” bardzo długo był we Francji brzydkim słowem i nie tylko słowem. Żeby to uprzyzwoicić, nazywano go Więcej…
W paryskim muzeum Pompidou, z profesor Ewą Bieńkowską, oglądałem wystawę Salvadora Dalí. Przy wyjściu usłyszeliśmy, jak w języku Mickiewicza i Białoszewskiego, jakiś pan zwracał się do towarzyszącej mu pani – ale se ten Dalí z publiki robił jaja. Robił, nie robił, na pewno malował. Głównie Więcej…
Zaczęło się od wszechobecnego erotyzmu. Gdzie tam. Od wszechogarniającej nieustannej kopulacji. Świat Jacka Andrzejewskiego, tworzony ze zdecydowanych kresek, pozbawiony był środka ciążenia. Co nie znaczy, że nie było w nim przyciągania. Te kreski kopulując ze sobą, ustawiały się w ciąg figur, będących nieskończonym poszukiwaniem otwarcia Więcej…