Wracam z wystawy Josefa Koudelki zorganizowanej przez Clémenta Chéroux w paryskim Centrum Pompidou. Tytuł ekspozycji La Fabrique d’Exils, czyli dosłownie Wytwórnia Wygnań, nawiązuje do serii z lat 1970 i 80, które artysta nazwał Exils. Po obejrzeniu nazwałbym wystawę Fabryka Tułaczki. Ten czeski fotograf zdobył sławę Więcej…
Pisałem dawno, dawno temu: Bieługa wyzwala we mnie cały snobizm. Królewska ossetra, w której zawierają się wszystkie kawiorowe niuanse, pozwala mi wierzyć, że ten snobizm to nie snobizm, ale katalizator odsłaniający prawdziwą arystokratyczność mej duszy. Kawioru z siewrugi nie należy jeść po biełudze, ale jedzony Więcej…
Na lunchu w trzygwiazdkowej (u Michelina!) restauracji Guy Savoy (to nazwisko właściciela i szefa, znaczy Szefa, jednego z najsłynniejszych i najlepszych kucharzy na świecie) opowiedziano dziennikarzom jak będzie wyglądało kolejne wydanie imprezy „Gout de France/Good France. Ta nazwa to kalambur francusko – angielski, gdyż pierwsza Więcej…
Wspomnienie z wystawy Artura Majki w paryskiej galerii Roi Doré. Artur to pracujący od lat nad Sekwaną Polak. Wystawa zatytułowana Homo Anonimus była wysoko oceniana przez francuską publiczność. Majka przedstawia niewielkich rozmiarów, szybko wykonane szkice portretowe, wzmacniając je wielkimi powtórzeniami rysunków, umieszczonymi na ścianach metodą Więcej…
Winogrodnicy współcześni od pięciu pokoleń – tak brzmi hasło wypisane na ścianie piwnicy w posiadłości Domaine Haut-Lirou w Saint Jean de Cuculles. Jesteśmy w Langwedocji, w departamencie Hérault, w pięknym miejscu pięknej krainy, pofałdowanym i z widokiem na morze. Warto tam pojechać, zapewniają wszyscy, którzy Więcej…
Cava to hiszpańskie wino musujące, produkowane od ostatniej ćwierci XIX w., głównie katalońskie, przede wszystkim z regionu Penedès, położonego między górami a wybrzeżem Morza Śródziemnego. Niegdyś nazywało się po prostu szampan, znaczy xampany, bo tak jest po katalońsku, ale kiedy w II połowie XX w. Więcej…
Szczery, szczodry, szczęśliwy. Te trzy cechy charakteryzują Jean-Luca Poujaurana. Charakteryzują nie do końca, ale człowiek to takie zwierzę, że i w trzystu tysiącach słów wszystkiego nie da się o nim powiedzieć. Jest szczęśliwy, bo czerpie ogromną satysfakcję ze swej pracy i pewnie również z tego, Więcej…
W Paryżu wyszła bogato ilustrowana książka Na stołach dyplomatów. Jej podtytuł, „Historia Francji opowiedziana poprzez jej wielkie uczty”, nie pozostawia wątpliwości, co do intencji autorów przedsięwzięcia. Więcej…
albo Słynne Słodycze w Słynnych Ustach. Dostałem francuską książkę zatytułowaną „Méert – nasi słynni smakosze”. Méert to legendarna cukiernia w Lille na północy Francji. Jej mityczne początki sięgają XVII wieku, a całkiem realne na pewno XVIII. Pięknie wydana i ilustrowana, jest to przede wszystkim książka Więcej…
Kiedy dowiedziałem się, że w Paryżu otwierają kolejną lodziarnię tej marki, to od razu wiedziałem, że o niej napiszę, bo tytuł sam mi spadał z sufitu. Nazwa firmy to nazwisko jednego z dwóch trzydziestolatków z Turynu, którzy pod wpływem „papieża slow food” Carla Petriniego, postanowili Więcej…
Chowam się w Szczebrzeszynie Więcej…
Kebab to jedna z najpopularniejszych potraw ulicznej kuchni. W Europie sprzedaje się więcej kebabów niż hamburgerów. Za tą ilością coś się kryje, ale niekoniecznie przechodzenie w jakość. Kiedyś lubiłem, ale mi przeszło. -Nie wiem, dlaczego od września 2001 roku nie wziąłem do ust kebabu – Więcej…
Ekspozycja w Ambasadzie Włoch w Paryżu pokazuje i tłumaczy odbytą przez Leonarda równo 500 lat temu, drogę z Rzymu do Amboise, obrazy Mistrza i uczniów oraz rzadkie dokumenty związane z jednym z największych geniuszy ludzkości. Wystawa skonstruowana jest wokół dwóch osi – podróży Leonarda i Więcej…
CHRISTOPHE RAOUX albo NOWOCZESNOŚĆ TRADYCJI Przekroczył już czterdziestkę, ale ma w oku figlarny błysk młodości, który zdaje się przeczyć nie tylko wiekowi, ale i funkcji. Christophe Raoux znany jest jako szef legendarnej paryskiej Café de la Paix, ale to tylko fragment jego pracy. Na swym Więcej…
Manifestacja solidarnościowa kobiet walczących o swe prawa źle zniosła kontrmanifestanta, który przeciw ich wolności wzywał do miłości życia. Miłośniczki praw i zwolennik życia skończyliby na rękoczynach, ale niczego niekochający rozłączyli ich bezprawnie.
Siedziałem już dosyć długo, ale niczego nie czytałem. Sprawdzałem pocztę i traciłem czas, biegając dosyć bezmyślnie po Internecie. Lol musiała jakoś wyczuć tę pustkę, bo podeszła do mojego stolika i położyła na nim niegruby tom zatytułowany Warszawa Dziwne Miasto. – Nie wiem o czym pan Więcej…
Patrzę na jezioro Wannsee Więcej…
Jedyność imienia to jak róża Małego Księcia. Jest jedyna na jego planetoidzie, ale gdzie indziej rosną całe pola różane z tysiącami identycznych kwiatów. Ta pierwsza jednak wciąż jest jedyna. Choć bezimienna. Nazywam się Róża, to jestem ja, myśli dziewczyna i ma rację, choć w przeszłości, Więcej…